Çocukken Ben

Çocukken sadece bayramlarda gidebilirdik bakkala.Çünkü ancak o zaman cebimize birkaç bozukluk girerdi. Şimdiki çocuklar gibi şunu istiyorum diye tutturamazdık. Haftalık harçlık mı, o da ne? Evde yemek yenir, aç gittiysen okula öğlene kadar aç kalırdın.

O yüzden de bayramları iple çekerdik. Bayram harçlığımızda şimdiki kadar dolgun değildi,ama  kendimizi zengin hissederdik. İstediğimiz herşeyi alamayacığımız için karar vermek zor olurdu.Ciklet mi yoksa çikolatamı alsak. Balon ya da çat pat da seçenekler arasındaydı. Ha bir de plastik top vardı.Bir önceki bayramdan kalan muhakkak patlamış olduğu için içmizden biri(muhtemelen abim) top alırdı. Tabii oda bir kaç gün içinde patlayacaktı.

Böyle olduğundan mıdır nedir hepimizin büyüklük hayallerinde çikolata,lolipop ve gazoz almak vardı. Kendi paramızı kazanınca alacağımız sonsuz sayıda abur cubur. Çikolatadan denizlerimiz, gazoz kapaklarından teknelerimiz vardı hayallerimizde.

Sonra büyüdük.Ne abim koliyle lolipop aldı; ne de ben patlayana kadar cips yedim. Gerçi hala abur cubur yeme potansiyeline sahibim, ama şimdide yok zararlıydı, yok rejimdi derken yine hayalimize kavuşamadık. Abiminde artık lolipop yediğini hiç sanmıyorum.

Şimdiki çocuklar her ne kadar zararlıda olsa bu saydıklarımı fazlasıyla yiyor(maalesef). Bizimki ulaşılmaz olana duyulan özlemdi belkide.Çocuklar günümüzde neyin hayalini kuruyor bilmiyorum. Onlara hayal kurma ,bir şeyin özlemini duyma fırsatı sunmalıyız belkide. Para biriktirmek kumbara doldurmak ne heyacanlıydı. Üstelik doğru dürüst bir kumbaram bile yoktu. Kola kutusunu abim delerdi. Onu kumbara niyetine kullanırdık.Kendi kendine çözümler üreten çocukların hayal gücünün daha çok gelişeceğine inanıyorum. Legoları üreten firmada bu fikirden yola çıkmıştır herhalde.Sonuçta her icat bir soruna çözüm üretmek için geliştilmemiş midir?

Çocukları hayal kuran kendi kendiyle de vakit geçirebilen bir ülke olsak eskisi gibi.

Bilmemki; acaba daha mı iyi olurdu?